Strona uzywa plikow cookies. Wylaczenia plików cookies nalezy dokonac w przegladarce internetowej. Informacja o tzw. cookies
22
września 2000. 10-ta rano. Jadę do Piastowa odebrać dowód rejestracyjny
z samochodu - wczoraj zapomniałem. Jak zwykle przeciskam się w korkach.
Na skrzyżowaniu Łopuszańskiej iAlei Jerozolimskich jestem na światłach
pierwszy, czekam na zielone, żeby skręcić w lewo na Pruszków. Zielone,
dojeżdżam do środka skrzyżowania, zwalniam, żeby sprawdzić, czy
z przeciwka nic mi nie wyskoczy. Toczy się ciężarówka, więc mając
spory zapas spokojnie wjeżdżam w Aleje, na prawy pas. Przyspieszam.
Z prawego pobocza/parkingu powoli wjeżdża na
mój pas granatowa Vectra. "Włącza się do ruchu, pewnie pojedzie
prosto" myślę, jednocześnie kierując się na lewy pas, żeby
go ominąć. Opel jednak jedzie dalej w poprzek drogi, zagradzając
prawy pas, zwalnia. "Będzie zawracał, ale na "zawrotce"
stoi jakiś samochód, więc nie wjedzie, zwolnił, więc mnie widzi
I mnie puści" dedukuję, lekko przyspieszając (miałem jakieś
50 km/h). Mam do przecięcia trajektorii może 5 metrów, gdy facet
przyspiesza wjeżdżając na mój pas. "Chce mnie zabić" pojawia
się paniczna myśl sprzężona z odruchem ucieczki w lewo, w zawrotkę.
Przyspieszam wiedząc podświadomie, że hamowanie
w tej sytuacji to paranoja. Pozostaje nadzieja, że zdążę. Uderzenie.
Wirujące barwy: granatowa, błękitna, czarna, błękitna. Uderzenie.
Leżę na boku, przekręcam się na plecy. Kilka sekund na uporządkowanie
Wszechświata. Teraz ja: ruszam rękami I nogami, więc rdzeń kręgowy
cały, kręgosłup prawdopodobnie też. Dopiero teraz dociera do mnie
fala bólu. Bolą mnie plecy w odcinku lędźwiowym, prawy bark, prawa
noga właściwie nie boli ale czuję w niej ucisk i odrętwienie.
Pojawiają się nade mną twarze. Kierowca Vectry,
strażnicy miejscy. Wszyscy pytają co mnie boli I nalegają, żebym
się nie ruszał. Proszę o wyjęcie z plecaka telefonu. Dzwonię do
kumpla I podaję numery Vectry: WW2116K-jednocześnie zakazuję mu
rozpowszechniania informacji o moim wypadku. Wykonuję jeszcze kilka
telefonów, przyjeżdża pogotowie. Zdejmują mi plecak, wsuwają pode
mnie nosze. Karetka. Wszyscy są dziwnie poważni I profesjonalni.
Dopiero moja prośba o zimne piwo rozluźnia atmosferę.
Szpital na Banacha. Nie stwierdzono obrażeń
narządów wewnętrznych, więc odsyłają mnie na Barską. Czekam na karetkę
ponad 40 minut na korytarzu. Znów kilka telefonów. Na Barskiej rentgen
I wizyta drogówki - jestem trzeźwy. Mam wybity bark, złamane kolano
I obite plecy. Będę żył I nawet chodził. Najtrudniejszy telefon
- do żony. Obiecała mi, że jak wyjdę z gipsu, to połamie mnie z
drugiej strony, za to, że od razu do niej nie zadzwoniłem. Potem
nastawianie I gipsowanie, o 17-tej znalazłem się na szpitalnym łóżku
I wreszcie dali mi spokój.
Kilka uwag:
zaniedbałem stosowania się do zasady ograniczonego zaufania
(a cmentarze są pełne tych co mieli pierwszeństwo
do motocyklistów pogotowie przyjeżdża w pierwszej kolejności
- jest szansa na świeże narządy
stłuczenia bolą najdłużej, zwichnięcia najbardziej a złamania
głównie przy rehabilitacji (o tym przekonam się za miesiąc)
pogotowie i personel szpitalny zadbał, żeby nic mi nie zginęło
nie należy jeździć w szelkach - sprzączka zadbała o to, by każda
noc była torturą
pas nerkowy nie służy do leżenia w domu
jak tylko wyjdę z gipsu I nauczę się chodzić, pójdę kupić sobie
żółwia
O sprzęcie: motocykl stracił prawe lusterko,
kierunkowskaz, klamkę
I zbiorniczek hamulca, prawy g-mol I ... to wszystko. Vectra straciła
przedni zderzak, więcej nie widziałem. Przede mną długa droga ubezpieczeniowo-prawna.
Retrospekcja: gdy wkładano mnie do karetki, kierowca
Vectry, życzył mi zdrowia. Zapytałem, czy mnie nie widział. "Nie
sądziłem, że będzie pan tak szybko jechał". Zatkało mnie. Więc
mnie widział.
Alternatywy: gdybym jechał szybciej, może bym
zdążył. Gdybym jechał wolniej, prawdopodobnie uderzyłbym w drzwi
lub słupek. Gdybym jechał samochodem, prawdopodobnie wbiłbym
się w bok Vectry, być może zabijając kierowcę. Gdybym dzień
wcześniej nie zapomniał dowodu rejestracyjnego, nie byłoby tego
wypadku. Wnioski: dobrze, że tak się skończyło.
Dziękuję wszystkim, którzy zaofiarowali mi swą
pomoc, dziękuję wszystkim odwiedzającym (fajne uczucie, przychodzą
odwiedzić cię ludzie, których widzisz pierwszy raz w życiu).
Przede mną jeszcze ponad miesiąc gipsu a potem
rehabilitacja. A potem zacznie się nowy sezon... Trzeba będzie rozejrzeć
się za jakimś motocyklem, bo ten zaraz po dzwonie się sprzedał...dziwny
to kraj.
Partyk Paluch
ex-Kawasaki GPZ1100
[email protected]
