Taunus to jedna z najstarszych nazwa modeli wśród samochodów produkowanych przez niemieckiego Forda. Pierwszy raz pojawiła się w 1939 r., a po wojnie niemieckie Fordy aż do 1968 r. nosiły wyłącznie nazwę Taunus. Później dopiero pojawiły się nazwy: Escort, Capri i Granada. Są to nazwy modeli samochodów Forda, budowanych także w brytyjskiej wytwórni. Taunus natomiast jest nazwą stosowaną wyłącznie dla niemieckich Fordów, pochodzącą od pasma gór rozciągających się w północno-zachodniej części RFN. Opisywany model Taunusa jest zmodernizowaną wersją modelu z roku 1970. Pierwszej jego modernizacji dokonano w 1974 r., a drugiej w 1976 r. Podstawowe zewnętrzne wymiary nadwozia prawie nie uległy zmianom. Zwiększona o 7 cm długość nadwozia była wynikiem zastosowania wkładek z taśmy elastycznej w przednim i tylnym zderzaku. Obniżono natomiast o 73 mm, w porównaniu z poprzednimi modelami, maskę silnika, co poprawiło widoczność przed pojazdem o metr, a także poprawiło kształt aerodynamiczny pojazdów.

Kabinę pasażerska usztywniono i wyłożono wewnątrz matami izolacyjnymi, które chroniły jadących m.in. przed stłuczeniem w razie wypadku, a także przed hałasem pochodzącym z pracy układu napędowego pojazdu i hałasem otoczenia. Łączna masa wykładzin wynosiła 20kg, a w wersji najbardziej luksusowej Taunusa o nazwie Ghia, nawet 37 kg. Wyłożone były: płyta podłogowa, boki nadwozia, dach, deska rozdzielcza i ściana za tylną kanapą. Grubość mat izolacyjnych dochodziła nawet do 18 mm. Wnętrze nadwozia ostatnio wytwarzanego Taunusa w porównaniu z poprzednim modelem 1974 r. nie uległo zmianom, było bowiem dobrze rozwiązane, przestrzennie i estetycznie. Poprawiono widoczność z samochodu, gdyż zwiększono szybę tylną aż o 32%. Można jedynie zarzucić konstruktorom, że zaprojektowali zbyt małą odległość od poduszki siedzenia tylnego do dachu. Odległość ta w Taunusie wynosiła 82 cm, a w naszym małym Fiacie 126p - 85,5 cm!

Spryskiwacz szkieł reflektorów przednich wmontowanych do Taunusa jako wyposażenie dodatkowe

Ford Taunus budowany był z nadwoziem dwu- i czterodrzwiowym oraz jako pięcio- drzwiowe kombi. Nadwozia, zależnie od wyposażenia, oznaczano: standard. L, GL, S i Ghia. Do różnorodnego wyposażenia odmian nadwozia należały m.in. halogenowe reflektory i spryskiwacz szkieł reflektorów przednich. Pompa elektryczna, która tłoczy płyn na szkła reflektorów, pobiera bardzo wysoką moc 450 W. Ze zbiornika zamontowanego przy lewym błotniku w komorze silnika płyn tłoczony jest przez pompę pod wysokim (6 Atm) ciśnieniem na szkła reflektorów. Płyn wydostaje się na szkła reflektorów otworami w kłach zderzaka przedniego. Ośmiolitrowy zbiornik zawiera ilość płynu wystarczającą, aby umyć reflektory 100 razy. Skuteczność mycia reflektorów pod wysokim ciśnieniem jest duża; spryskiwacz spełnia wymagania określone przez szwedzkie normy. Nie ma więc potrzeby stosowania skomplikowanych mechanizmów wycieraczek szkieł reflektorów.